Dag 30 t/m 34: Rotorua & Waitomo

Kia Ora! (hallo en welkom in Maori)

Afgelopen maandag was het tijd om Auckland te verlaten en iets meer van Nieuw-Zeeland te gaan ontdekken. We hadden een aantal tripjes geboekt en we hadden er onwijs veel zin in. Bestemming 1 deze week: Rotorua. Probeer het maar niet uit te spreken, het is echt een plaatsnaam waar je maar over blijft struikelen. Hoe vaak je het ook probeert, het blijft moeilijk. Wat ook lastig blijft aan Rotorua is de geur die je keer op keer tegemoet komt. Geloof het of niet, overal in Rotorua ruikt het naar rotte eieren. Soms wat erger, soms is de geur minder aanwezig. Toch waren we er, zelfs toen we weggingen, nog niet aan gewend. Toch hebben we wel een bijzondere tijd gehad in Rotorua, stank of niet. De dag dat we aankwamen besloten we even het park op te zoeken dat aan de overkant van de weg lag. Het was een voor ons heel bijzonder park, zo’n park vond je niet in Wageningen aan de overkant van de weg. Het zag er, mede dankzij het weer, super onheilspellend uit. Grootste reden voor het uiterlijk van dit park was toch wel de stoom die uit elke waterbron kwam. Door het actieve vulkanisme in dit gebied kookt zo’n beetje elke waterbron. Wat ziet dit er mooi uit, de geur die het meebrengt nemen we dan wel voor lief. We regenden zeik en zeiknat en deden zo boodschappen. Sanne moest nog wat aankopen doen aangezien ze haar hele toilettas en haar handdoek was vergeten. Na het eten zakten we op bed met een goed boek en een filmpje. Alleen de wijn miste nog!

Dinsdagochtend werden we beiden vroeg wakker en dit betekende ook dat we vroeg op pad gingen. We hadden kaartjes voor ‘Te Puia’, een groot park gerund door local Maori. Al 900 jaar hadden de Maori in Te Puia gewoond en geleefd met alles wat de natuur hun aanbood. Ze kookten op het kokende water in de poeltjes, ze stoomden hun vlees onder de grond, ze wasten in de thermische baden. Het was een prachtig gebied voor de Maori en tot op de dag van vandaag proberen de Maori het gebied in stand te houden. Ze zorgden dat de gijsers, die in kracht waren afgenomen, hun oude kracht weer terugkregen en proberen in Te Puia nog steeds de rijke cultuur van de Maori in stand te houden. Dit mochten wij vandaag gaan meemaken. We lieten ons verbazen door de gijsers, de gigantische kokende modderpoelen (op de diepste plekken van de poel wel 300 graden). We konden ook veel meekrijgen van de Maoricultuur deze dag. Er was een dorpje met typische Maorihuisjes nagebouwd, ook het eeuwenoude houtsnijwerk en weven van kleren wordt in Te Puia tot stand gehouden. We konden van beide zelfs zien hoe er aan gewerkt werd. We vonden dit erg bijzonder. ’S Avonds kwamen we terug voor Te Po (wat goede avond betekent). We werden op traditionele wijze door de Maori verwelkomt en meegenomen naar binnen, waar we een optreden kregen met dans, zang en de Maorivechtsport. Dit was erg indrukwekkend. Lachwekkend was het moment dat we zelf het podium op werden gehesen om ook de Maori dans te leren. Na de geweldige optredens werden we uitgenodigd voor het eten. ‘Hangi’ noemen de Maori dit. We kregen eten dat door de warmte uit het binnenste van de aarde was gestoomd en mochten zien hoe het uit de grond werd gehaald. Was was het lekker! We probeerden alles uit en genoten. Met een treintje werden we later de vallei in gereden. Bij de geiser kregen we een verhaal en een heerlijk kopje warme chocolademelk. Met een veel te volle buik liepen we uiteindelijk naar het hostel.

Woensdag verlieten we Rotorua alweer. We moesten erg vroeg opstaan (waren de kamergenoten in het hostel niet zo blij mee…) en vertrokken naar de bushalte. Volgende bestemming: Waitomo. Wai is het Maoriwoord voor water en tomo betekent ‘ingang in de grond’. Je kunt dus wel raden wat we hier voornamelijk gingen zien! Grotten met daarin stromend water. Deze grotten waren een van de eerste toeristische attracties van Nieuw-Zeeland en wij als supertoeristen konden dit natuurlijk niet missen! Op de avond van aankomst  gingen we al een toer doen door een van de grotten. De twilight toer! In de Waitomo Caves vind je Glowworms, daarom is het zo geweldig deze toer ’s avonds te doen. Tegen de donkere rotsen zaten duizenden glowworms. Het is als kijken naar een sterrenhemel vol blauwe sterren. De wezentjes zijn erg bijzonder. De gloeiwormen vormen draden onder zich waarmee ze prooien proberen te vangen. Deze prooien lokken ze met hun licht, erg bijzonder is ook dat de beestjes meer licht geven naarmate ze meer honger hebben. De wormen zien er wel walgelijk uit van dichtbij, dit idee wordt nog eens versterkt als je hoort dat de worpjes kannibalen zijn. Ze eten elkaar als ze honger hebben en daarom blijven de beestjes ook het liefst een eindje bij elkaar uit de buurt. Een maand of 9 blijven de wormen in het stadium van worm, daarna bevinden ze zich 2 weken in een cocon om uiteindelijk uit te vliegen. De vliegjes leggen duizenden eitjes in de korte 3-4 dagen dat ze leven. Niet alle eitjes komen uit, maar de eitjes die wel overleven eten hun ouders en ongeboren broertjes en zusjes. Vies he? Gelukkig waren de wormpjes wel een prachtig gezicht. Zo mooi. De rest van de grot was ook prachtig, mooie formaties door de grotten heen waar ons van alles over werd verteld. In de grotten waren trouwens ook botten te vinden van allerlei soorten dieren die vroeger in de grotten moeten zijn gevallen en er niet meer uit konden. De bijzonderste dieren die in deze grotten leefden waren gigantische vogels, groter dan de emu en ostrich die nu nog leven. De nieuw-Zeelandse vogel is inmiddels uitgestorven maar zijn botten zijn in de grotten nog genoeg te vinden!

Na onze grottentocht werden we door de gids afgezet bij het hostel. Super lief en wat een gezellige gids. Na een topdag was het tijd ons bedje op te zoeken. Donderdag beloofde nog een drukke dag te worden namelijk! 

We stonden op donderdag al vroeg op. Om half 9 gingen we ontbijten bij een caféetje om vervolgens om 9 uur meegenomen te worden voor de volgende toer door de caves. We zouden 5 uur lang gaan klimmen, abseilen en ziplinen door de Ruakuri caves. We werden verwelkomt door 2 onwijs gezellige begeleiders en ze lieten ons onze gear aantrekken. Een heel werk, eerst zo'n charmant rode overal aan, een tuigje eroverheen voor de veiligheid en dan de haken bevestigen aan dit tuigje om niet te vallen. Tot slot prachtige witte regenlaarzen om met droge voeten weer terug te komen boven de grond. In deze outfit daalden we uiteindelijk af. We kozen de moeilijke route door de grot, wat betekende dat we het eerste halfuur moesten klimmen en klauteren om naar grotere hoogtes te komen. De ruimtes waar we doorheen moesten kruipen waren zo smal dat we ons soms afvroegen of we er wel doorheen zouden passen. Met een beetje sjorren en af en toe een beetje klemzitten kwamen we er uiteindelijk en kwam het punt dat we op hoogte langs de rotsen moesten klimmen! Het is dat Sanne geen diepte kan zien zonder bril, maar anders had ze waarschijnlijk net zo huiverend naar beneden gekeken als ik. Het was dus wel belangrijk te kijken waar je je voeten neerzet. Zo niet, dan bungel je boven het ravijn aan je touw tot je door een van de professionals wordt gered. Zo ver kwam het gelukkig niet. Alles ging goed. We sprongen van de ene rots naar de andere, we abseilden langs de rotsen naar beneden om daar vervolgens verder te klimmen en hingen aan de zipline. Halverwege even een korte break midden in de prachtige grot, de koekjes en limonade kwamen tevoorschijn en zo konden we vlot de reis weer vervolgen. Na een aantal uur waren we, onder het water en modder terug. We konden lekker douchen en daarna kregen we een heerlijk soepje en een bagel aangeboden. Die konden we natuurlijk niet weerstaan na zo'n klimtocht! Wat een topdag :)

Vrijdag begonnen we weer aan onze terugtocht richting Auckland met de bus. Home sweet home! We gaan een rustig weekendje tegemoet om er volgende week weer tegenaan te gaan in Queenstown en Christchurch. Jullie horen van ons!

kusjes en knuffels,

Sanne en Esmee